Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan. Met die instelling ging mee met Stichting Bootvluchteling naar Moldavië. In het noorden van het land hebben ze een mobiele kliniek geplaatst en ik was er ter ondersteuning van het medisch team.
Ook een oma deelde het verhaal van hun vlucht uit Mariupol. Samen met haar kleinkind vertrokken ze in een colonne van 1000 mensen naar het westen. De auto’s hadden witte vlaggen met het woord kind erop. Zij hebben het gehaald, de mensen die twee dagen later vetrokken niet.
Maar voordat ze verder gingen was er een moment van ontspanning en trots toen kleinzoon een goocheltruc liet zien.
Behalve kinderen en hun familieleden, kwamen ook hulpverleners en zelfs de grenspolitie kijken. De 5 heren in uniform deden enthousiast hun handen omhoog en schreeuwden ook hocus pocus. Ook voor hen was het belangrijk om even te kunnen lachen en ontspannen in deze stressvolle situatie.
Maar in de vrije momenten kon ik toch tijd vinden om op te treden als clown. Mensen op de vlucht moeten veel wachten en dat is zeker voor kinderen lastig. Dus bij de verschillende opvang plekken konden kinderen genieten van een leuke show. Maar achter die lach zat vaak een hartverscheurend verhaal. Een vader vertelde na afloop dat hij en zijn dochter uit een dorp vlakbij Kiev zijn gevlucht en daarvoor 8 dagen in een schuilkelder hebben doorgebracht. Het meisje kon enkel huilen. Later hoorden ze dat verschillende meisje en vrouwen uit hun dorp verdwenen zijn. Een groot contrast met de schaterlach die eerder die middag nog te horen was tijdens de show.
