2020
Samen met het Gesundheit! Institute van Patch Adams bezocht Pluk verschillende instellingen in en rond Mexico Stad.
Op een school voor tieners die niet meer het reguliere onderwijs konden volgen vanwege gedragsproblemen bezoeken we verschillende klassen. Veel gegiebel ontstond toen de clowns wat ondeugend waren. Veel gelach was er te horen terwijl Pluk in de ene klas de grootste moeite had om op de stoel van de juf te blijven zitten en in de andere klas een stoel probeerde mee te nemen. Eigenlijk was het bezoek aan deze school niet zoveel anders dan aan iedere andere school. Kinderen zijn kinderen en hebben ook een glimlach nodig.
In een instelling voor mannen met een verstandelijke beperking liepen de bewoners in dwangbuizen en aan hun gedrag was te merken dat ze zware medicatie slikten. Het voorkomen van automulatie, jezelf geweld aandoen, is hier de reden voor.
Toch was het wel mogelijk om met een aantal van deze heren contact te maken. Sommige wilden spelen, anderen wilden gewoon een knuffel.
Na afloop had ik de mogelijk om wat informatie over verschillende begeleidingstechnieken te delen met de begeleiding en directie. Deze werden met veel enthousiasme ontvangen en ik hoop dat ze deze kunnen implementeren.
Een van de meest indrukwekkende bezoeken was er 1 aan een gevangenis. In Mexico wonen zo’n 450 kinderen in de gevangenis bij hun moeder. Wanneer een vrouw in Mexico zwanger is en geen andere opties heeft, kan ze het kind in de gevangenis krijgen en mag deze tot het derde levensjaar bij haar wonen. In sommige gevangenissen wonen de kinderen tussen de gewone populatie, wat niet altijd veilig is. En ze zitten gevangen terwijl ze wettelijk gezien geen gevangen zijn. Het is ingewikkeld, maar in deze gevangenis is er gelukkig een speciaal project dat activiteiten voor de kinderen organiseert.
Na vele veiligheidsmaatregelen, waaronder een kledingvoorschrift kunnen we eindelijk de kinderen en hun moeders bezoeken. De kinderen genieten van de muziek, bellenblazen en vrolijkheid. En de moeders genieten daar weer van.
De weg terug uit de gevangenis is net zo lastig en wanneer we staan te wachten om een deur door te mogen zie ik wat dames op een andere luchtplaats acrobatiek doen. Ondanks de instructies ren ik erheen om mee te doen, maar al snel wordt ik terug geroepen. Een groepje van 3 dames met opgeschoren haar en tatoos in het gezicht ziet het gebeuren. Ik maak oogcontact en een gebaar van “ik ben betrapt”. De dames knikken naar me vol begrip.
Soms kan contact zo snel, maar zo bijzonder zijn.
