Sinds 2010 reist Pluk ieder jaar naar Rusland in november. Samen met 25 andere clowns bezoeken ze Moskou en St. Petersburg. Weeshuizen, ziekenhuizen, hospice, opvang voor daklozen, ouderen. Iedereen die een lach kan gebruiken.
Dokter Patch Adams bezoekt sinds 1983 Rusland. Samen met de organisatie Maria’s children brengen ze als clown een lichtpuntje in het leven van vele kinderen. De kinderen in weeshuizen hebben het vaak zwaar. Middelen als voeding, luiers en dergelijke zijn vaak schaars.
Het bezoek van de clowns is voor hen nog meer waard dan kerst. Een half jaar voor het bezoek begint de voorpret en verwachtingen. Wie zou er komen? Zou er een jongleur bij de groep zijn? Uit welke landen komen de clowns? Ook na afloop blijft het bezoek leven bij de kinderen en wordt er nog lang nagepraat. Het geeft ze hoop. Dat het leven ook vol kleur en magie kan zijn.
De clown heeft geen taal nodig en communiceert met meer dan woorden alleen. Door de ander volledig te accepteren en in het hier en nu te zijn ontstaat er contact. En door het contact ontstaat er spel. Echt gezien worden, dat is wat de clown kan doen.
De laatste jaren is het veel lastiger om het land te bezoeken. Maria’s children blijft zich inzetten voor de gemarginaliseerden van de samenleving. Zo zien zij dat kinderen met een beperking en weeskinderen de laatste jaren veel minder zorg krijgen. Denk hierbij aan veilig onderkomen, medische zorg, begeleiding, voeding en dagelijkse zaken zoals luiers etc. Maria’s children zorgt ervoor dat ook deze kinderen niet vergeten worden.
Een impressie van 2018
Een bus met 32 clowns uit 9 landen. Het is een lange rit naar een weeshuis. We stoppen voor een rood licht. Een oude vrouw begint te zwaaien. We zwaaien terug. Ze maakt een hartje van haar handen. We maken een hartje terug. We zwaaien. Ze begint te huilen. Het stoplicht springt op groen en we reizen verder.
Een querentaine afdeling. Alle kinderen zitten in afgesloten kamers en we hebben enkel een raam om mee te spelen. Een meisje wordt onderzocht. Tap is de dokter en ik de patiënt. We spelen doktertje. De moeder, het meisje en zelfs de arts schieten in de lach. Er wordt oo mijn knie geklopt, ik moet zuchten in de stethoscoop, krijg een pleister van tape, maar mag de bellenblaas niet opdrinken. Het meisje glimlacht. Wanneer we weggaan krijg ik een high-five tegen de ruit.
In een tehuis voor blinde en slechtziende kinderen zit een jongetje op de bank. Hij reageert op niets. Ik ga voor hem zitten, maar krijg weinig reactie. Voorzichtig ga ik met mijn rubberen kip over zijn hand. Het duurt zeker 20 minuten voordat ik reacties krijg en hem zelfs voorzichtig mag kietelen. Hij glimlacht. Wanneer we vertrekken en “paka” zeggen tilt hij zijn hand een heel klein stukje op en zwaait.
Hier kunt u compilatievideo’s van verschillende reizen bekijken
In 2015 is er een korte documentaire gemaakt over de bezoeken in Rusland